Heinrich Robert Göppert

Heinrich Robert Göppert (25 VII 1800-18 V 1884), lekarz, farmaceuta i botanik, zajmował się morfologią, anatomią i fizjologią roślin, był jednym z pionierów paleobotaniki. Prof. zwyczajny medycyny na UWr (1839), później w katedrze botaniki. Kierował Ogrodem Botanicznym w latach 1852-1884, wprowadzając liczne innowacje i udostępniając go dla publiczności. W 1854 r. założył Muzeum Botaniczne. Działał także na rzecz miasta. Urodził się w Szprotawie, w rodzinie aptekarza. Do gimnazjum uczęszczał w Głogowie i we Wrocławiu. Początkowo przygotował się do zawodu aptekarza, ale pragnąc się nadal kształcić wstąpił w 1821 r. na Wydział Medyczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Relegowany w 1824 r. za przynależność do burszenszaftu, dokończył studia w Berlinie i doktoryzował się w 1825 r. na podstawie rozprawy z zakresu fizjologii roślin. Powróciwszy do Wrocławia rozpoczął praktykę lekarską. Już w 1827 r. uzyskał habilitację, również z fizjologii roślin. W 1830 r. został konserwatorem Ogrodu Botanicznego i nauczycielem w szkole medyczno-chirurgicznej. Zasłużył się w czasie epidemii cholery, która nawiedziła Wrocław w 1831 r. W tym samym roku został profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Medycznym, a w 1839 - profesorem zwyczajnym. Pełnił funkcję dziekana Wydz. Medycznego (1843/44 i 1848/49) i Filozoficznego (1858/59) oraz rektora Uniwersytetu (1846/47). W 1852 r. objał katedrę botaniki na Wydziale Filozoficznym i dyrekcję Ogrodu Botanicznego. Obydwie te funkcje pełnił aż do śmierci. Ponadto od 1826 r. działał w Śląskim Towarzystwie Kultury Ojczyźnianej (1846-1884 jako prezes), a od 1830 r. w Akademii Przyrodników (Leopoldinie). Zasłużył się również dla miasta, m.in. współtworzył Park Szczytnicki i Promenadę Staromiejską. Otrzymał tytuł doktora h.c. Uniwersytetu w Giessen (1852) i honorowe obywatelstwo Wrocławia (1875). Zmarł we Wrocławiu i został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca. Zainteresowania naukowe prof. Göpperta obejmowały fizjologię roślin, anatomię i patologię roślin, zwłaszcza drzew, oraz paleobotanikę. Uważany jest za pierwszego niemieckiego paleobotanika. Na tym polu zajmował się przede wszystkim genezą złóż węgla kamiennego i brunatnego oraz bursztynu. Kierując Ogrodem Botanicznym przez 32 lata, nadał mu całkowicie nowy kształt, m.in. zmodernizował szklarnie, kolekcje roślin uporządkował wg kryteriów systematycznych i geograficznych, urządził ekspozycję roślin kopalnych oraz surowców roślinnych. Dbał o popularyzację wiedzy botanicznej wśród społeczeństwa. Założył Muzeum Botaniczne i Muzeum Ogrodu Botanicznego.

Ważniejsze publikacje: Die fossilen Farnkräuter (1836), Die Gattungen der fossilen Pflanzen vergliechen mit denen der Jetztwelt (1841-1846), Der Bernstein und die in ihm befindlichen Pflanzenreste der Vorwelt (1845), Monographie der fossilen Coniferen (1850), Der Königliche Botanische Garten der Universität Breslau (1857), Die Flora des Bernsteins (z. F.A. Mengem i H.W. Conwentzem, 1883-1886).