Adolf Engler

Adolf Engler (25 III 1844-10 X 1930), światowej sławy botanik, systematyk i fitogeograf, twórca systemu królestwa roślin, profesor UWr i dyrektor Ogrodu Botanicznego w latach 1884 - 1889; później w Berlinie - Dahlem. Urodził się w Żaganiu. We wczesnym dzieciństwie zamieszkał we Wrocławiu, gdzie uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny, a w 1863 r. rozpoczął studia przyrodnicze pod kierunkiem H.R. Göpperta i F.J. Cohna. W 1866 r. uzyskał promocję doktorską i podjął pracę nauczyciela. W 1871 r. został kustoszem zbiorów botanicznych w Monachium, a w 1878 - profesorem zwyczajnym botaniki na Uniwersytecie w Kilonii. W 1880 r. założył czasopismo "Botanische Jahrbücher für Systematik...", które redagował w sumie przez 50 lat. W latach 1884-1889 jako następca Göpperta kierował Ogrodem Botanicznym UWr, który w znacznym stopniu zreorganizował według własnej koncepcji klasyfikacji roślin. W tym okresie zapoczątkował wraz z systematykiem Karlem Prantlem wydawanie fundamentalnego dzieła "Die natürlichen Pflanzenfamilien". Powołany do Berlina na katedrę botaniki, podjął się przeniesienia tamtejszego Ogrodu Botanicznego z Schöneberg do podmiejskiego osiedla Dahlem. W latach 1897-1910 na powierzchni 42 ha powstało wzorcowe założenie z rozbudowanymi kwaterami geograficznymi i nowoczesnymi szklarniami. Kierował nim do 1921 r. Odbył liczne podróże badawcze, m.in. trzykrotnie do Afryki, do rejonu śródziemnomorskiego, Skandynawii, Rosji, na Kaukaz, do Chin, Japonii i Stanów Zjednoczonych. Należał do Pruskiej i Bawarskiej Akademii Nauk, a także do wielu innych towarzystw naukowych. Posiadał tytuł doktora h.c. uniwersytetów w Cambridge, Kapsztadzie, Genewie i Uppsali. Zmarł w Berlinie - Dahlem i został pochowany na terenie Ogrodu Botanicznego. Już w okresie studiów interesował się opisowymi dyscyplinami botanicznymi: florystyką i systematyką roślin. Jako profesor botaniki, zwłaszcza od czasu przeniesienia się do Berlina, stał się jednym z największych systematyków wszech czasów, autorem używanego do dziś tzw. systemu Englera. Obdarzony wybitnymi zdolnościami organizatorskimi, zainicjował i redagował zbiorowe dzieła z zakresu systematyki i geografii roślin, które pod wieloma względami pozostają do dziś niedoścignione. Sam opracowywał m.in. rodziny obrazkowatych Araceae, skalnicowatych Saxifragaceae i wiele roślin tropikalnych oraz florę Afryki.

Ważniejsze publikacje: Über die Vegetation des Isergebirges (1864), Versuch einer Entwickelungsgeschichte der Pflanzenwelt... (1879, 1882), Die natürlichen Pflanzenfamilien (red. 1887-1915, do 1893 wraz z K. Prantlem), Das Pflanzenreich. Regni vegetabilis conspectus (red. od 1900; wydawane do 1953, nie ukończone), Pflanzenwelt Afrikas (1908-1925).