Ludolf Christian Treviranus

Ludolf Christian Treviranus (18 IX 1779-6 V 1864), lekarz, anatom, fizjolog i embriolog roślin, przybyły z Rostoku w 1816 r., dyrektor Ogrodu Botanicznego w latach 1816-1830, twórca bogatej kolekcji roślin, założyciel herbarium. Pochodził z Bremy, gdzie też pobierał pierwsze nauki. W 1798 r. wstąpił na Uniwersytet w Jenie, aby studiować medycynę. Po uzyskaniu w 1801 r. promocji doktorskiej otworzył w Bremie praktykę lekarską, prowadząc równocześnie studia botaniczne. W 1807 r. został profesorem medycyny w liceum w Bremie, a w pięć lat później - profesorem historii naturalnej na Uniwersytecie w Rostoku. W 1816 r. jako następca H.F. Linka objął stanowisko profesora botaniki i dyrektora Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dokończył zagospodarowywanie terenu Ogrodu, wybudował dwie duże szklarnie i znacznie wzbogacił kolekcję roślin. W 1821 r. zapoczątkował uniwersyteckie herbarium. W r. akad. 1827/28 był rektorem Uniwersytetu. Popadłszy w konflikt ze środowiskiem uniwersyteckim, w 1830 r. zamienił się stanowiskiem z Ch.G. Neesem von Esenbeckiem i wyjechał do Bonn, gdzie objął profesurę i dyrekcję Ogrodu Botanicznego. W tym mieście pozostał aż do śmierci w 1864 r. W pracy naukowej Treviranus zajmował się głównie budową wewnętrzną roślin i ich funkcjami życiowymi, w tym rozwojem zarodka. Był też autorem monograficznych opracowań z zakresu systematyki roślin. Dla nauki polskiej ma znaczenie fakt, że był promotorem pracy doktorskiej Wojciecha Adamskiego z Poznańskiego "Prodromus historiae rei herbariae in Polonia..." (1825), będącej pierwszą polską publikacją z dziedziny historii botaniki.

Ważniejsze publikacje: Vom inwendigen Bau der Gewächse (1806), Beiträge zur Pflanzenphysiologie (1811), Ueber die Erzeugung durch zwei Geschlechter im Pflanzenreiche (1821), Die Lehre vom Geschlechte der Pflanzen in Bezug auf die neuesten Angriffe erwogen (1822), Physiologie der Gewächse, 2 t. (1835-1838).